The last week

23 berichten, 52 kaartjes, tientallen pubbezoekjes, honderden ervaringen, een aantal bommen, 2 extra reisjes, een nieuw paspoort en een ingetrapte deur later is het dan eindelijk zo ver: het laatste berichtje.
Ik was van plan dit berichtje vanuit Belfast te schrijven, maar dit is niet gelukt. Waarom niet? Gewoon door blijven lezen, dan kom je er vanzelf wel achter.

Ik was bij afgelopen zondag gebleven. Dat was de laatste keer live muziek. Zoals ik al in mijn vorige blog had gezegd, alles gebeurt voor de laatste keer en dat is ontzettend raar om te beseffen. De laatste keer live muziek was ontzettend leuk. Er waren veel mensen, mijn twee favoriete liedjes werden gespeeld (Wild Rover, waarbij we als Erasmus studenten heel hard hebben mee gezongen, en Irish Ways & Irish Laws, het liedje waarbij de hele kroeg stil is).

De maandag waren we weer in de Red Devil. Dit keer voor Nico's afscheid. Nico ging dinsdag weg en ja, dan moet er natuurlijk een afscheidsfeestje komen. Het blijft raar om afscheid te nemen van mensen waarmee je drie maand lang bent omgegaan, naar de pub mee bent geweest etc.

Dinsdag hebben we, voor zover ik me kan herinneren, niet veel gedaan. Er was een foam party, maar hier ben ik niet heen geweest en uiteindelijk bleek het een party te zijn, zonder foam. Volgens mij is niemand van ons vieren daar heen geweest.
Vanaf dinsdag kwam ook weer de stress opzetten voor mijn paspoort, want ja, de tijd begon toch echt wel te dringen!

Woensdag werd het helemaal erg, ik wilde zo graag dat mijn paspoort kwam, maar om 2 uur 's middags was er nog niets. Ik weer naar de ambassade gebeld en die vertelden mij doodleuk dat London er nog mee bezig was. Toen begon de stress pas goed toe te slaan. Het was maar goed dat we 's avonds naar Wolverine gingen, had ik tenminste een beetje afleiding *kuch* Hugh Jackman *kuch*. De hele bios zat vol, aangezien het bij ons premiere night was. Merel was zo slim om even te kijken of we er al in konden en vervolgens in het Nederlands te zeggen dat we er in konden. Dit betekende dat je eerst vier Nederlanders naar binnen zag lopen en toen ineens een kudde Ieren. De film was erg leuk moet ik zeggen (mede mogelijk gemaakt door de aankleedster van Hugh Jackman, of beter gezegd, het niet kleden van Hugh Jackman *winkwink nudge nudge*) Maar goed, uhm, het was erg gezellig en de moeite waard om te zien.

Donderdag heb ik 's ochtends weer niets anders gedaan dan stressen en bellen en mailen met ambassades, vliegmaatschappijen en douanes want ja, het paspoort was er nog steeds niet en de hoop was best wel weg dat het er nog van zou komen. Gelukkig heb je dan ouders die ook van alles proberen in Nederland zelf, maar aangezien het koninginnedag was, waren de Nederlandse ambassades gesloten. Die middag moesten we een presentatie geven over Friesland aan een eerste jaars klas. Ik kan nou niet zeggen dat de presentatie denderend ging, maar Angela vond het een leuke presentatie.
Om toch maar een beetje afleiding te krijgen, ging ik 's avonds samen met Maaike meedoen aan de three-legged pubcrawl. Samen met nog wat Erasmus studenten en andere Ierse studenten werden we in paren opgedeeld en werd er voor gezorgd dat je met een been aan het been van de ander vast kwam te zitten. Dit was al hilarisch voordat we alcohol ophadden, moet je nagaan hoe leuk het was met alcohol op... Op een gegeven moment hebben Maaike en ik ons maar los gemaakt, want we moesten toch wel erg nodig naar de wc. Het was echt een ontzettend leuke avond en zoals ze in het Engels zeggen: it took my mind of things.

Vrijdagochtend werd ik best vroeg wakker, want ja, paspoort, geen paspoort. Dus ik begon maar schoon te maken in huis, want de huisbaas zou langskomen om te inspecteren. Midden in een schoonmaakactie, word ik ineens gebeld door mijn vader: ik moest zo snel mogelijk naar Dublin en dan kon ik daar een paspoort krijgen. Met andere woorden: ik zou naar huis kunnen tegelijkertijd met de andere drie! Ik snel onder de douche gesprongen en de bus genomen naar Dublin. Die reis duurt al 3 uur, en natuurlijk gaat het dan nog langzamer: wegwerkers, file etc. Maar, ik ben er gekomen! Om iets na 2 stond ik in Dublin en om 3 uur stond ik bij de ambassade. En, ja hoor, wat een wonder: om 4 uur was ik de trotse eigenaar van een heel mooi, roze noodpaspoort!!! Volgens mij ben ik nog nooit zo blij geweest. Wel heel ironisch, het noodpaspoort is in een kwartiertje gemaakt...waarom ik dan zo lang heb moeten wachten op het paspoort wat ik via Belfast wilde regelen? Tsja, laten we zeggen dat ze in Belfast gewoon een beetje dom zijn. Het noodpaspoort was gratis, met de excuses van Buitenlandse Zaken. Erg blij met mijn nieuwe paspoort begaf ik me weer op weg naar Belfast, waar ik om 8 uur 's avonds aankwam.

We zijn toen uit eten geweest met z'n vieren en daarna voor de laatste keer naar The Egbar. We hebben een hele lieve kaart gekregen van Ivana, Zack & Alba omdat we weg gingen. In The Egbar best wel een aantal cocktails achterover geslagen om het te vieren samen met 6 andere Erasmus studenten (en ons vieren natuurlijk).
En toen moest ik nog inpakken... door alle drukte was dat er nog niet van gekomen dus om 1 uur 's nachts stond ik mijn koffer in te pakken die natuurlijk veel te zwaar was. But to be honest: I didn't care. Ik was allang blij dat ik kon vliegen, dus dan maken 4 extra kilo's ook niet meer uit. (nu begrijpen jullie vast waarom ik gister geen blog heb getypt.)

Om vier uur 's nachts zijn we opgehaald door een taxi en om 7 uur 's ochtends vlogen we dan weer richting Amsterdam. Daar aangekomen stonden mijn ouders, KJ en Jos moeder + man daar. Sjoerd en zijn ouders kwamen even wat later, maar goed: we waren er tenminste. Ik kreeg een welkom thuis balon en na nog even op het vliegveld te hebben gezeten, gingen we richting huis. Onderweg nog even ergens gegeten en wie stappen daar naar binnen toen we net besteld hadden? Ja hoor, Jos met zn moeder en stiefvader. Dacht ik van die jongen af te zijn voor het weekend... haha!

In de auto even een uurtje geslapen, maar voor de rest nog geen slaap gehad sinds 8 uur gisterochtend. Eenmaal thuis hing er een Britse vlag en stond er een poort met Welkom thuis in de Ierse kleuren groen, wit en oranje! Wat een ontzettend leuk welkom! Marianne was er ook nog even met een bloemetje en toen sloeg het pas echt in: ik ben weer in Nederland. Ik ga niet meer terug naar ons huisje in Beechmount Street, er is vanavond geen feest voor ons in Belfast en morgen is er geen live muziek in onze stamkroeg. Dit is allemaal erg raar om te beseffen en ook al is het goed om weer in Nederland te zijn, is het gevoel ontzettend dubbel.

Ik heb erg genoten van mijn tijd in Belfast met Merel, Maaike en Jos. De tijd is voorbij gevlogen en ik kan het echt nog niet bevatten. Zo ontzettend veel meegemaakt, zo ontzettend veel gedaan en zo veel nieuwe mensen leren kennen waarmee je naar de pub bent geweest en die je nu misschien nooit weer ziet.
Ik ben zelfstandiger geworden in de tijd dat ik daar heb gezeten en alles wat er is gebeurt heeft daar aan meegeholpen. Ik zou het zo weer over doen. Belfast is ook mijn thuis nu.
Toch voelt het goed om weer thuis in Midwolda te zijn, bij m'n ouders en vrienden.

Ik wil iedereen dan ook bedanken voor de kaartjes en berichtjes hier en op hyves. Leuk dat jullie alles hebben gevolgd en dit was het dan.